Büyük müctehid ve fıkıhçı İmam Şafii Hazretleri ne güzel söylemiş: ‘‘Ne kadar çoktur dostlar sayıldığında… Hâlbuki ne kadar azdırlar musibet anlarında…’’

Değerli Okurlarım,

Bazen öyle bir an gelir ki; koskoca dünyada ufalıp zerreleştiğinizi hissedersiniz. Bir yetim hükmünde, ayakta ama sanki ölü gibi, yüreğinizde bir sıkıntıyla; çaresiz ve bitkin bir şekilde yığılır kalırsınız. Ümitleriniz tökezler, tereddütlere düşersiniz. Çırpınırsınız… Çırpınırken size uzanacak bir dost eli ararsınız… Nafile… Sesinizi duyan yok. Bir türlü bulamazsınız size karşılıksız uzanacak o eli. Altında ezildiğiniz derdinizle baş başa kalırsınız. Kimsesiz ve dostsuz… Tarifi imkânsız bir hüzün içerisinde etrafınıza boş gözlerle bakarsınız.

Size göre derdiniz çok büyük, çözüme giden bütün yollar tıkalıdır. İliklerinize kadar çaresizliği hissedersiniz. Uyuyamadığınız uzun geceler, sersem sersem dolaştığınız günler vardır önünüzde… Yediğinizden ve içtiğinizden, hatta hiçbir şeyden zevk almaz halde, başıboş şuursuzca geçireceğiniz vakitler.

Aslında bütün kapıların kapandığını sandığınız bu anlarda, ardına kadar açık olan bir KAPI vardır önünüzde: ‘‘Kul mâ ya‘beü biküm rabbî lev lâ duâüküm’’ (Furkan, 77.Ayet), ‘‘Şayet dualarınız olmasa Rabbim size niye değer versin ki?’’ buyuran Yüceler Yücesi ALLAH’a uzanan DUÂ kapısı… Öyle bir kapıdır ki bu kapı; kimse boş dönmez bu kapıdan… Her yerden çeken, en güçlü operatördür DUÂ. Çarelerin bittiği yerde tek çaredir. Yeter ki kul, açmasını bilsin bu kapıyı…

Ne kadar da boştur bu dünya. Vah zavallı ben… Hâlbuki ne kadar da güçlü sanıyordum kendimi… Oysa ne kadar da fakir, zayıf ve acizmişim… “... İnsan zayıf yaratıldı” (Nisa, 4/28) ilahi hitabına, sanki hiç kulak vermemişim. Eğer bilseydim bu dünyadaki varlık sebebimi, gerçekten idrak edebilseydim yaratılış gayemi, anlayabilseydim bu dünyada bir hancı değil de bir yolcu olduğumu, bu kadar dünya yükünü yüklenir miydim hiç? Bitmez tükenmez elem ve arzularımla, daha fazla eziyet eder miydim bu naçiz bedenime…

Şimdi vakit dua vaktidir… Atın sırtınızdaki dünya yükünü, elemini kederini. Bırakın dünyanın hamallığını. Silkinin ve kendinize gelin. Alın abdestinizi, durun Rabbinizin huzuruna, çökün dizlerinizi, bükün boynunuzu, kaldırın ellerinizi ve deyin ki:

‘‘İyyâke na‘büdü ve iyyâke nestaîn’’ (Fatiha, 4. Ayet), ‘‘Biz yalnız sana kulluk ederiz ve yalnız senden yardım dileriz’’. ‘‘Hasbünallâhü ve ni‘mel vekîl, ni‘mel mevlâ ve ni‘mennasîr, ğufrâneke Rabbenâ ve ileyke’l masîr’’ (Âl-i İmrân, 173. Ayet), ‘‘Allah bize yeter, O ne güzel vekildir, ne güzel yardımcı ve ne güzel dosttur,
Bizi bağışlamanı diliyoruz, Ey Rabbimiz dönüş yalnız sanadır’’. Sen çaresizlerin çaresi, kimsesizlerin kimsesisin. ‘‘Eleysallâhü bikâfin ‘abdehü’’ (Zümer, 36. Ayet), ‘‘Allah kuluna kâfi değil mi?’’ Rabbimiz! Şükürler olsun ki; sen Kâfisin’’.

Unutma Sevgili Dostum! Herkesin ve her şeyin bittiği anlarda ALLAH var. ‘‘Mazlumların bedduasından sakının. Çünkü onunla Allah arasında perde yoktur’’ (Buhârî, Zekat, 63) buyuran HABÎBULLAH var. Sakın kendini yalnız hissetme… Çünkü sen YALNIZ DEĞİLSİN!

                                                                                                                      Dr. Metin AVCI